¡Qué hermosa y qué encantadora eres, amor mío, con todos tus encantos!




Selene and Endymion by Sir Edward Poynter
"Why did I dream that sleep o'er-power'd me
In midst of all this heaven? Why not see,
Far off, the shadows of his pinions dark,
And stare them from me? But no, like a spark
That needs must die, although its little beam
Reflects upon a diamond, my sweet dream
Fell into nothing—into stupid sleep.
And so it was, until a gentle creep,
A careful moving caught my waking ears,
And up I started: Ah! my sighs, my tears,
My clenched hands;—for lo! the poppies hung
Dew-dabbled on their stalks, the ouzel sung
A heavy ditty, and the sullen day
Had chidden herald Hesperus away,
With leaden looks: the solitary breeze
Bluster'd, and slept, and its wild self did teaze
With wayward melancholy; and r thought,
Mark me, Peona! that sometimes it brought
Faint fare-thee-wells, and sigh-shrilled adieus!—
Away I wander'd—all the pleasant hues
Of heaven and earth had faded: deepest shades
Were deepest dungeons; heaths and sunny glades
Were full of pestilent light; our taintless rills
Seem'd sooty, and o'er-spread with upturn'd gills
Of dying fish; the vermeil rose had blown
In frightful scarlet, and its thorns out-grown
Like spiked aloe. If an innocent bird
Before my heedless footsteps stirr'd, and stirr'd
In little journeys, I beheld in it
A disguis'd demon, missioned to knit
My soul with under darkness; to entice
My stumblings down some monstrous precipice:
Therefore I eager followed, and did curse
The disappointment. Time, that aged nurse,
Rock'd me to patience. Now, thank gentle heaven!
These things, with all their comfortings, are given
To my down-sunken hours, and with thee,
Sweet sister, help to stem the ebbing sea
Of weary life."

[From Endymion* - Book One, by John Keats ]


* A handsome young man who was loved by Selene and whose youth was preserved by eternal sleep.



















Nothing touches like tan velvet touches
the palm. Now the cracks come, because what gives
without taking?—Doesn't exist. Say

you forget what is lanolin, what is raw about fleece
uncarded & unwashed. Say the silver feel
of charmeuse lines your sleep. You've lost

what there was before pins & needles, sound
a scissors makes through cloth on a hardwood floor,
thick waist of the dressmaker's dummy. Don't tell me

any more. Without Burano lace, without cinnabar
strung on a cuff, shantung and satin and netting and swiss:
no rich man, no camel, no needle's threatening eye.

[Dressmaker by
Éireann Lorsung]


LLUVIA: La Misma Gente ♪



Cuando era un niño y veía caer la lluvia
Que no me dejaba jugar
No sé prescisamente lo que sentía
Sólo sé que ahora no es igual.

Porque ahora cuando llueve, sé que donde tu estés
Entristeces un poquito, y te tomas un café
Te abrigas y en un rato, no tienes nada que hacer
Y tal vez entonces en mi pienses.

La lluvia es triste y más si ya hay tristezas
Y algún vacío por llenar.

La lluvia es fría y más si te das cuenta
Que en tu alma nunca va a escampar.

Y que cuando llueve no es que llueve, es que Dios aprende a llorar
y cuando llueve más te quiero
y cuando llueve tu no estás.

Lluvia son tus ojos
Lluvia es mi intranquilidad
Lluvia es esta canción sin terminar...
Otra canción sin terminar por tu culpa.

Lluvia mójala un poquito, y háblale un rato de mi
Dile que yo se que en mayo, su cuerpo llueve por mi
Dile que de nada, vale amar sin compartir
Una cama, un sueño, un hijo y un jardín
Lluvia dile lo que yo no sé decir...
Lo que yo no sé decir todavía.

Porque ahora cuando llueve, se que en donde tu estés
Entristeces un poquito, y te tomas otro litro de café.
Y que cuando llueve no es que llueve, es que Dios aprende a llorar,
y cuando llueve, cuando llueve más te quiero
y cuando llueva no estarás...

Es la lluvia de la calle,
Lluvia sobre mi ciudad.

Lluvia que tumba los cerros,
Lluvia que me enterrará.

Es la lluvia de la gente,
Lluvia de mi soledad.

Es la lluvia, es la lluvia que te dejo,
Lluvia para recordar.


(Autor: Pedro Vicente Lizardo)



Times Square by Decomprose






















Escalators push you up,
ease you down as your faces
remain the same. And you
dangle your coffee cups
on old dowel rod holders.
Your cars push interstates,
rumbling dull songs inside.
In jets, you bind yourselves
into numbered seats. Long
nights make you read reality
tv as you awake to realizing
there are do’s you’ve forgotten
to do. Then you yawn, complain
at the same time. Your futures
are hums. Your elementary
teachers make your kids color
numbers of Santa Clauses to teach
math. Your two dogs per family
need to be groomed. Purses
are getting bigger. Your
nudes all have heavier lips.
The baby Jesus’ are starting to
look like they are lying within
rich caskets instead of mangers.
With golden hairs on their bald
heads. Your men cry and your
woman don’t. All Iraqis look
colored now. Your doctors are
lost in their figures of minutes
per visit. January, now your
cruelest month, has bills that eat
away at your deflation. Presidents
too are just mathematical figures.
This noise is your aged carol.
In your houses, locked, bolted
and taped, you’re scared.
So, you pray a whole lot.


[Your Time Is Now A Foul Season: Daniel Gallik]



Non sei-non sei: Lúa Vázquez

Non sei-non sei. Hoxe lin o xornal. Letras e máis letras: palabras, comas, puntos… cando o lin pensei que sorte teñen os gatos e os cans. Sorte porque non saben ler nin escribir. Gustaríame ser un gato calquera, un de barrio: independente, solitario, con xenio, de diferentes cores para que a xente se fixase en min, audaz, intelixente… pero non, tocoume ser humano… Mentres lía o xornal hoxe pola mañá atopeime un artigo sobre o cambio. Podería ser o cambio de sexo, de estación, de políticos, de partido de fútbol… Podería ser un cambio de ser cabalo a ser burro. Non sei. ¿Cambio de governo? ou mesmo de moeda. Só sei que lle chamaban cambio climático. E non sei o que significa. ¿Poderíame cambiar de humano a gato? … ¿de can a xirafa? … ¿de espermatozoide a molécula atómica?...

Climático… ufffff…

Perdón, preséntome: son unha muller. Muller de nacemento. Persoa de adopción. Xitana de familia e lesbiana porque me da a gana. Todo en un. Nin máis nin menos. O meu nome é Cecilia, co cal nin son muller, nin persoa, nin xitana nin lesbiana. CE-CI-LIA. Licenciada en historia da arte pola universidad internacional de New York. Especialista nos cadros de Van Gogh e, en concreto, do impresionismo europeo. Todo nunha persoa.

Cando abrín o xornal, atopeime un pouco de todo, falaban de moitas cousas sumamente interesantes: morreu fulanito, problemas con Fene, hai tales eventos culturais, a guerra de Irak segue en pé de guerra… pero eu quédome cunha cousa: O CAMBIO CLIMÁTICO. A miña curiosidade levoume a unha serie de preguntas: ¿hai futuro? ¿temos futuro? É decir, ¿podo ter fillos e terán un lugar no mundo? É decir, ¿podo mercar un coche sabendo que vai contaminar “x” porcentaxe de material contaminante? ¿mercar un piso preto da costa, sabendo que pode estar subindo o nivel do mar?Ás veces dame a sensación que é mellor non saber, por iso o de ser gato. Moitas veces gustaríame vivir nunha illa do pacífico e non ler nada dos xornais, fumar porros continuamente e rirme sin cesar sen preocuparme nin do cambio, nin dos gatos, nin dos cabalos, nin de min mesma. Olvidarme do meu traballo e mirar cara á lúa ou cara ó sol sen facer nada. Para min sería a mellor opción. Tamén me podería meter nalgunha secta relixiosa e pensar que todo é cuestión de deus e da madre que o pareu.

STOP


(Texto de Lucía Aneiros Vázquez)


Led Zepellin: The Rain Song ♪




This is the springtime of my loving-
The second season I am to know
You are the sunlight in my growing-
So little warmth Ive felt before.
It isnt hard to feel me glowing-
I watched the fire that grew so low.

It is the summer of my smiles-
Flee from me keepers of the gloom.
Speak to me only with your eyes
It is to you I give this tune.
Aint so hard to recognize-
These things are clear to all from
Time to time. ooooh...

Talk talk-
Ive felt the coldness of my winter
I never thought it would ever go
I cursed the gloom that set upon us...

But I know that I love you so
But I know that I love you so.

These are the seasons of emotion
And like the winds they rise and fall
This is the wonder of devotion-
I see the torch we all must hold.
This is the mystery of the quotient-
Upon us all a little rain
Must fall.
Just a little rain?



High Society - Art Print by Fernando Botero














No sé. Lo ignoro.
Desconozco todo el tiempo que anduve
sin encontrarla nuevamente.
¿Tal vez un siglo? Acaso.
Acaso un poco menos: noventa y nueve años.
¿O un mes? Pudiera ser. En cualquier forma
un tiempo enorme, enorme, enorme.
Al fin como una rosa súbita,
repentina campánula temblando,
la noticia.
Saber de pronto
que iba a verla otra vez, que la tendría
cerca, tangible, real, como en los sueños.
¡Qué trueno sordo
rodándome en las venas,
estallando allá arriba
bajo mi sangre, en una
nocturna tempestad!
¿Y el hallazgo, en seguida? ¿Y la manera
que nadie comprendiera
que ésa es nuestra propia manera?
Un roce apenas, un contacto eléctrico,
un apretón conspirativo, una mirada,
un palpitar del corazón
gritando, aullando con silenciosa voz.
Después
( Ya lo sabéis desde los quince años )
ese aletear de las palabras presas,
palabras de ojos bajos,
penitenciales,
entre testigos enemigos,
todavía
un amor de "lo amo"
de "usted", de "bien quisiera,
pero es imposible..." De "no podemos,
no, piénselo usted mejor...."
Es un amor así,
es un amor de abismo en primavera,
cortés, cordial, feliz, fatal.
La despedida, luego,
genérica,
en el turbión de los amigos.
Verla partir y amarla como nunca;
seguirla con los ojos,
y ya sin ojos seguir viéndola lejos,
allá lejos, y aún seguirla
más lejos todavía,
hecha de noche,
de mordedura, beso, insomnio,
veneno, éxtasis, convulsión,
suspiro, sangre, muerte...
Hecha
de esa sustancia conocida
con que amasamos una estrella.

[Nicolás Guillén - "Un Poema de Amor"]


Keren Peles: Im Ele Hahaim ♪




קרן פלס - אם אלה החיים


אם אלה החיים, לאן כולם רצים
אמרת שחיפשת אושר ושילמת קצת ביוקר
אף-פעם לא תגדל
אתה ילד מבולבל
אני אוהבת את הזיפים שעל פניך
את החופש בעיניך.
עכשיו מצאת אהבה שלא שורפת
אני יודעת ללטף, לא מתכופפת,
נראה לי שאתה כבר לא במתח
לא נבהל ולא בורח
נוסעים לשכוח, גאים לברוח
לפחד בכוח
ירח בחלון מאחור
כששתקת היית גיבור

אם אלה החיים, נחיה
תראה אותי, אתה נראה דומה.
אני אוהבת כשמגיע ערב להרגיש ביחד עצב
וכל אותו היום שכחת
להבטיח לי מה שגם לה הבטחת
והיא גדולה עלי, עלינו,
הלוואי והיינו רק שנינו.
נוסעים לשכוח, גאים לברוח
לפחד בכוח
ירח בחלון מאחור
כששתקת היית גיבור

אם אלה החיים
אם אלה החיים
אם אלה החיים

Keren Peles



Aayla Secura by Dinorider dAmdoandor
Cortar pedacitos cortar pedacitos
cortar pedacitos de papel
como si estuvieses loco
como si hubiera un orden
en las cosas rotas
en los pedacitos de papel
cuadrados sobre la mesa
abrir la ventana o soplar muy fuerte
para poder cortar más pedacitos
otros pedacitos casi igual parecidos
con distintos mensajes
con consonantes rotas
trocitos de papel
cuadraditos de vida
pedacitos en fila india
como palabras a un analfabeto.

(TERAPIA - Juan Pardo Vidal)



Amo las líneas cansadas
de la mano de mi madre
apagando la tetera
con el trapo zurcido
por la hacienda de sus manos...

Adoro su enorme cuchara
alisando el sabor de mi sopa,
mientras su voz de ceniza guardada
en el cesto de pan
me anuncia un segundo plato...

Amo la cuarta parte
de su rostro cansino,
siendo redimido por los rayos del sol
en atardeceres color naranja...


(ese trazado añejo en
ojos, mentón y manos
solo comparables a
su samaritano mandil )

Adoro su andar lluvioso
anunciando un lavado de pies
en una tina oxidada
y la brillantez de sus varices
entre vahos de sal...

Amo la vieja cicatriz en su brazo derecho
y ese olor suyo de uñas
y cabellos recién cortados,
que enternecen hasta
el más cruel de mis órganos...


["LINA" - Poema de Noraya Ccoyure]


Elephant Parade: Goodbye ♪




If you think this is a drag
Then don't let me stop you
If you think it's gonna change
Then I hope that change mocks you
I won't get in your way
I've got nothing left to say but goodbye

Goodbye
Goodbye
Goodbye
Goodbye

I thought
That I would be lost without you
I was wrong

I thought
that I would be lost without you
I was wrong

So goodbye
Goodbye
Goodbye
Goodbye



Hoodrat by McNeney















Dentro de tu cabeza,
que tiene pocos centímetros de diámetro,
cabe un megaparsec,
o sea más de tres millones de años luz,
y algo más de doscientos mil siriómetros
(y no importa que me haya equivocado
en las cuentas).
Tú puedes fraccionar esa distancia
en kilómetros, en metros, y hasta en micromicrones.
Puedes reducir todas las cosas
a porciones minúsculas:
los cuerpos a moléculas,
y a átomos,
y escandir más allá, hasta mínimas nadas.
También puedes fraccionar los volúmenes
y expresarlos con números y exponentes.
Puedes desmenuzar
el ritmo de una melodía,
o de un verso,
y reducirlos a esas partes componentes
cuya sucesión te produce
aquella necesidad de retorno de que hablan los tratadistas.

Pero dime, tú que buscas los gránulos mínimos,
los componentes básicos,
los menudos ladrillos invisibles
de las cosas,
dime cuál es la menor partícula,
cuál es aquel ingrediente
primigenio e infracelular
que sumado a otro
y a un puñado de iguales -o distintos-
hace resplandecer de pronto la belleza
en la forma de un rostro,
de un cuadro o de una estatua
o de un poco de tinta en un papel.

["Ladrillos de la Belleza" - Manuel Graña Etcheverry]



Down To The Bottom. Photography by Noqontrol
Mis padres, qué lindos que los veo, bien vestidos, sonrientes. Me hacen sentir mejor con esa mirada calma que me regalan. Toda la familia parece haberse reunido de común acuerdo en esta especie de galería que recorro con mi mente y donde los encuentro a todos… todos… si, todos… hasta más de un amigo entremezclado en la fila, todos de frente a mí y siempre con esa sonrisa en sus caras, la misma sonrisa, que me acompaña y me da paz. Mi mujer, los chicos, claro! No podían faltar…ahí están también, cuánto amor les he dado y he recibido de ellos… no entiendo como una persona sola puede tener la capacidad de "almacenar" tanto pero tanto amor, una maravilla!!! De repente abro los ojos sobresaltado!!! Todo es borroso, sólo distingo una hilera muy larga de burbujas ovaladas y danzantes que suben, suben, suben… en sólo un instante veo justamente que eso es lo último que veré.

("Desde el fondo del mar" - Fabián Zentner)


Carissima in Deliciis

  • O. Elias Lira
  • Perfil

Pluma y Tintero

Fichero

Amigos Invisibles